En hopla, Kep nog inspiratie

We zijn dus in Battambang en we hebben hier al heel wat gedaan.  Om te beginnen hebben we, hoe kan het ook anders, met den tuktuk een tempel bezocht. Cambodia staat, net zoals alle andere landen die we de afgelopen jaren hebben gedaan, tjokvol tempels. Den ene al wat indrukwekkender dan den andere maar wat de "moderne tempels", ik bedoel hier de relatief nieuwe tempels mee, allemaal schijnen te delen is kitsch!!! Beelden van konijntjes en eekhoorntjes,  roze olifanten, grootste beelden die goden en koningen en uiteraard boedha moeten voorstellen, ... alles bijeen gegooid in den tempeltuin et voila... je hebt de voortuin van den tempel. Nu, da's wel eens amusant en zelfs interessant (want geloof het of niet, achter al die kitsch zit vaak een verhaal/moraal) maar na den tig aantalste (op verlof zijn woorden uitvinden 1 van de speciale vrijheden die ik me veroorloof) keer heb je het wel gehad met roze olifanten en blauw konijnen. Nu onze tuktukdriver had al snel door dat hij ons niet bepaald enthousiast kon maken met zo'n uitstapjes en hij reed naar het platteland.  Aaah, hier was ons Cambodia terug, zie. Stoffige pokdalige weggetjes, bouwvallige hutje die de zwaartekracht op hun hoge palen lijken te tarten, verkoopsters langst de weg in hun kraampje vol fruit, vis of vlees, koeien in de rijstvelden, primitieve tractoren die toch op de een of andere manier blijven rijden en vooral overal kindjes die wuiven en vrolijk lachend hellloooo roepen en niet alleen kindjes, hoor.  Zalig!!!! Uiteraard leiden ook deze wegen naar bezienswaardigheden maar deze waren stuk voor stuk de moeite waard. Een boom vol fruitvleermuizen, een tempel (maar dan van het kmertijdperk dus niet kitscherig) op een berg temidden in de rijstvelden, een hangbrug over een rivier vlak aan een vissersdorpje (opvallend is dat vissersdorpen vaak islamitisch zijn), een rondrit op het platteland met een bamboetreintje ( een soort van karretje helemaal gemaakt van bamboe dat oftewel met de hand wordt aangedreven oftewel met een motortje). Ik voelde me net een kind van 10 jaar in een pretpark met een ijsje, zo content dat ik was. Maar het spectaculairste maar tegelijkertijd ook meest choquerende moest nog komen. Een tempel die je enkel kon bereiken door 843 trappen te doen (soortgelijke trappen dan ik al eerder beschreef) en waar je grotten kon bezoeken. Grotten met een gruwelijke geschiedenis: the killing caves. Grotten waar de rode Kmer massaal mensen afslachtte. Volgens onze tuktukdriver waren er 3 verschillende grotten: 1 voor baby's en kinderen,  1 voor zwangere vrouwen en 1 voor bejaarden. En ja, het gruwelijkste dat je in gedachten hebt was ook hetgeen er gebeurde. Hier en daar zie je nog een bot liggen, een stille getuige van de gruwel die hier heeft plaatsgevonden.  Daar word je toch even stil van, hoor. De sfeer die er heerst is surrealistisch omdat je enerzijds heel erg onder de indruk bent van de schoonheid van de plek ( want het is er wonderlijk mooi) maar anderzijds voel je zoveel ... tja hoe kan ik het beschrijven,  degout,  verdriet maar ook bewondering voordit veerkrachtige volk. Het is behoorlijk overspoelend.
Om wat te bekomen zijn we bij onze terugkomst op het "gelijkvloers" nog even gaan toeren in het dorp van onze tuktukdriver. Hij wou ons met heel veel trots zijn geboorteplaats en huidige woonplaats laten zien. Leuke afsluiting van een bewogen dag, denk je dan. Maar dan denk je verkeerd want de afsluiter van onze dag was 1 van de meest ongelooflijke dingen die ik ooit heb gezien. De uitvlucht van 1,5 miljoen(!!!!!!) Hoefijzerneusvleermuizen uit de batcave (ja, die bestaat echt en er komt geen manneke in spandex met een cape uit). Met onze mond wijd open (wel snel terug toe gedaan want er valt wel het een en ander uit de lucht, met name guano, ook wel gekend als vleermuiskaka) hebven we een dikke 40minuten naar dit spektakel staan kijken en toen waren nog niet alle vleermuizen uit de grot! Niet normaal gewoon.
En dit was dan nog maar onze 1ste dag. Dat beloofde voor de volgende dag. Maar dat schrijf ik een ee  volgende blog want ik ga afsluiten.
Merci om te lezen en tot blogs